नेपाली जनतासँग हामी प्यालेस्टाइनीहरूको अपेक्षा

प्रिय मित्र,

ठीक ११ वर्षअघि तिमी र मेरोबीच अमेरिकाको राजधानी वासिङ्टन डिसीमा भेट भएको थियो । हामी एउटै मिसनमा थियौं । अमेरिकी विदेश मन्त्रालयले उपलब्ध गराएको सरकारी कार्यक्रम टिभी ब्रोडकास्ट जर्नालिजमको अध्ययन भ्रमण थियो हाम्रो । तिमी र मजस्तै विभिन्न १९ देशका २२ जना टिभी पत्रकारहरू थियौं हामी ।

करिब चार साताको सहयात्रामा तिमी र मबीच धेरै कुरा भएका थिए, जुन कुरा जान्न अरुभन्दा बढी जिज्ञासु तिमी थियौ । तिमी मसँग जिज्ञासु पत्रकारका रूपमा प्रस्तुत भइरहँदा कतिपय बेला मैले झर्को मानेकी थिएँ । किनकी मलाई त्यो रुचिको विषय थिएन त्यो बेला ।

मलाई थाहा छ,तिमीले प्यालेस्टाइनको इतिहास र यहुदीको अतिक्रमणबारे मसँग धेरै जानकारी लिन खोजेको थियौ तर मैले त्यसबेला तिमीले चाहेजति भन्न चाहिन वा सकिन थाहा छैन । तर, आज अचानक १० जना नेपालीले पछिल्लो युद्धमा अनाहकमा ज्यान गुमाएको समाचार पश्चिमा मिडियाहरूमा पढेर धेरै पीडा भयो । अनि मैले तिमीलाई सम्झिएँ र हाम्रा अमेरिका बसाइका क्षणहरू पनि ।

यो युद्धमा १० जना महान युवालाई नेपालले अनाहकमै गुमाएको समाचारले मलाई असाध्यै पीडा भइरहेको छ । तिमीले मलाई नेपाली विद्यार्थी हराइरहेको जानकारी दिँदा म बेचैन भइसकेकी थिएँ । तर, हामीले गर्न सक्ने पनि त केही छैन । नेपाली युवाले विना कुनै कारण र युद्धको कुनै पक्षमा नहुँदा ज्यान गुमाएका छन् ।

नेपालको यो वियोगान्त क्षतिका लागि प्यालेस्टाइनी जनताकोतर्फबाट गहिरो दुःख छ । हामी अल्लाहसँग प्रार्थना गर्र्छौ कि ती महान् आत्मालाई जन्नत (स्वर्ग) मिलोस् । अझै केही नेपालीहरू सम्पर्कमा नरहेको र धेरैले निकै अत्यासपूर्वक इजरायलमा दिनहरू बिताइरहेको कुराप्रति सहानुभूति छ ।

म चाहान्छु उनीहरु सकुशल आफ्नो मातृभूमि फर्किन सकुन् । किनकी हामीलाई थाहा छ,देश नहुनुको पीडा । अनि हामीलाई थाहा छ,आफ्नो देशको महत्व । मैले केही दिनअघिमात्रै तिमीलाई मेसेजमा भनेकी थिएँ नि,यो युद्ध तथा ढिलो चाँडो अन्त्य होला । तर समस्या यो हो कि, यहाँ कुनै पनि न्याय छैन ।

मलाई थाहा छ, नेपाललगायत धेरै देशका नागरिकलाई पश्चिमा मिडियाले इजरायल र प्यालेस्टाइनका बारेमा परम्परागतरुपमै एउटा भाष्य बनाइदिएका छन् । हमास विद्रोही र प्यालेस्टाइनीहरूलाई एउटै श्रेणीमा पनि राखेका छन् । संसारका धेरै मान्छे भ्रममा छन् ।

पश्चिमा मिडियाको धेरै के कुरा गर्ने,हालैमात्र बीबीसीको एउटा समाचार तिमीले पढ्यौ होला । गाजामा इजरायलको आक्रमणबाट ५ सय मान्छे मारिए भन्ने त्यही मिडियामा हमासले सयभन्दा बढीको हत्या गरेको लेख्छ । मान्छेको जीवन पनि हत्या र मृत्युमा वर्गीकरण हुन्छ र ?

मुख्य कुरा के हो भने प्यालेस्टाइन र हमास फरक हुन् भन्ने बुझ्नुपर्छ । हमास प्यालेस्टाइनको सत्ता होइन । निर्दोष र निशस्त्र मान्छेहरुको हत्यामा कतै पनि प्यालेस्टाइनले समर्थन गर्न सक्दैन । तर पश्चिमाहरुले बनाएको न्यारेटिभले प्यालेस्टाइनलाई नै हमास ठान्न लगाइरहेको छ,मुख्य चिन्ता यो हो ।

यसको ऐतिहासिक पक्षबारे यहाँ म चर्चा गर्न सक्दिन तर प्यालेस्टाइनीहरु युद्ध र हिंसाको पक्षमा छैनन् । गाजामा जे भइरहेको छ,अहिले इजरायलमा जे भइरहेको छ त्यसमा प्यालेस्टाइनी छैनन् ।

गाजा स्ट्रिपको त के कुरा गर्ने ? त्यो तटमा बालबालिकालाई जन्मिने अधिकार छैन । जन्मिएपछि हुर्किने हक हुँदैन । लुकिछिपी हुर्किनेहरू बम र गोलाको शिकार बन्नुपर्छ । उनीहरूले आफू जन्मिएको माटोमा देशको नाम लेख्न पाउँदैनन् । उनीहरूको लागि मात्र किन यस्तो हुन्छ यो निर्दयी संसारमा ? उनीहरू हिंस्रक लडाकु हुन् कि देशविहीन निरीह अभागीहरू हुन् ? यसको बारेमा नेपालीहरूले राम्रोसँग थाहा पाउनुपर्छ । मलाई आशा छ नेपाली जनताले न्याय र आत्मसम्मानसहितको जीवनबारे बुझेका छन् ।

म ती सबै नेपाली जनतालाई प्यालेस्टाइनप्रतिको सहानुभूतिका लागि धन्यवाद भन्न चाहन्छु । र, म आशा गर्छु कि नेपाली यस्ता मान्छे हुन् जसले प्यालेस्टाइनी जनताको स्वतन्त्रको हक बुझ्छन् र आत्मसम्मानका साथ बाँच्न पाउने हकबारे बुझेका मान्छे हुन् नेपाली ।

नेपाली जनताले प्यालेस्टाइनीहरूको माटो र मुक्ति खोसिएकोमा हामीलाई सहानुभूति दिनेछन् । हामीप्रतिको सहानुभूतिको लागि फेरि पनि धन्यवाद ।

अनि आशा छ हामी फेरि भेट्ने छौं ।

(प्यालेस्टाइनको बिर्जित विश्वविद्यालयमा पत्रकारिता तथा आमञ्चार विषयकी प्राध्यापक जुमानले नेपाल प्रेसका प्रधान सम्पादक मात्रिका पौडेललाई पठाएको सन्देशको नेपाली अनुवाद ।)