कविता : रुवाइ – Nepal Press

कविता : रुवाइ

मसँग फूलले भन्यो-

म तिम्रै लागि फुलेको

खोलाले भन्यो –

म तिम्रै लागि बगेको

हावाले भन्यो-

म तिम्रै लागि उडेको

पहाडले भन्यो-

म तिम्रै लागि उभिएको

गहिराइले भन्यो-

म तिम्रै लागि बसेको।

मैले फूललाई भनेँ-

ए फूल !

तिमी एकपटक

मेरो चुल्ठोमा आएर बसिदेऊ

केवल मेरा लागि

मैले खोलालाई भनेँ-

ए खोला !

तिमी एकपटक पहाड चढिदेऊ

केवल मेरा लागि

मैले हावालाई भनेँ-

ए हावा !

तिमी एकफेरा रोकिइदेऊ

मेरा लागि

मैले पहाडलाई भनेँ-

ए पहाड !

तिमी एकपटक झुकिदेऊ

केवल मेरा लागि

मैले गहिराइलाई भनेँ-

गहिराइ ! तिमी उठिदेऊ

एकपटक मेरा लागि

अपसोच !

फूलले बैँश छ झर्दिन भन्यो

खोलाले खोलैसँग बग्न भन्यो

हावाले हावासँगै उड्न भन्यो

पहाडले उसैसँग उभिन भन्यो

गहिराइले उसैसँग डुब्न भन्यो

म रोएँ

फूलले झुक्याएर रोएँ

खोलासँग बग्न नसकेर रोएँ

हावासँग उड्न नसकेर रोएँ

पहाडसँग थिग्रिन नसकेर रोएँ

गहिराइसँग भासिन नसकेर रोएँ

रोएँ अनि रोइरहेँ।।

मलाई मनले भन्यो

किन रुन्छौ ? म छु नि !

मलाई पाइतलाले भन्यो

कहाँ जाने ? म पुर्‍याउछु नि !

मलाई हत्केलाले भन्यो

के गर्ने ? म समाउँछु नि !

वा ! मेरा लागि

मेरा लागि मजस्तै भइदिने मनसँग रोएँ

आफैँसँग हिँडिदिने पाइतलासँग रोएँ

आफ्नै गन्ध ओकल्ने निश्वाससँग रोएँ

अनि आफैँसँग रोएँ

रोएँ अनि रोइरहेँ ।।

 

लेखर्क, भोजपुर


प्रतिक्रिया

One thought on “कविता : रुवाइ

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *