कविता : अदृश्य अस्तित्वका भावहरू

म अदृश्य अव्यक्त भावनाहरूको गुह्य बिसौनी हुँ,
जहाँ मौनताका हरेक ध्वनीहरूले आफ्नै कथा बुन्छन् ।
तिम्रा दृष्टिका अनुत्तरित प्रश्नहरूको मौन प्रहर हुँ,
जहाँ उत्तरले सधैँ अभावको आभास मात्र दिन्छ ।

तिमी मेरा संवेदनशील सृष्टिका समर्पित गीत हौं,
जसको प्रत्येक अक्षरले शाश्वत प्रेमको बाटो खोज्छ ।
जहाँ भावनाहरूले सीमा तोड्छन्,
र एउटा अद्वितीय ब्रह्माण्डको निर्माण गर्छन् ।

तिम्रो अनुपस्थितिमा मेरो अस्तित्व क्षीण भई गल्छ,
जसरी निर्वातमा कम्पनको कल्पना बिलाउँछ ।
तिम्रा स्मृतिहरू असीम सागरको ज्वारभाटा जस्तै,
मलाई हरेक क्षण तिम्रो अस्तित्वको लालसा दिलाउँछ ।

तिम्रो चुप्पी, मेरो अन्तरमनको प्रलयंकारी राग हो,
जसले मेरो मौनतालाई पनि असीम सजीव बनाउँछ।
तिम्रो प्रत्येक निस्तब्धताको कण-कणमा,
म मेरो अनन्तताको अंश खोज्छु ।

मेरो प्राण, तिम्रो करुणा भित्र अटाएको एउटा छाया हो,
जसले आफ्नो दीप्तिमय स्वरूपलाई तिमीमा अर्पण गरेको छ ।
तिम्रा सुकिला भावना र तिम्रो न्यानो दृष्टिले,
मेरो जीवनलाई पुनःप्रकाशित गर्छ ।

तिम्रो हाँसो, मेरो अमरत्वको अभिलाषा हो,
जसले सृष्टिका सबै दुर्दिनलाई विमोहित बनाउँछ ।
तिम्रो एउटा मुस्कानले संसारको सम्पूर्ण दु:खलाई,
शीतलताको प्रतीक्षामा परिणत गर्छ ।

तर, म त केवल अभावको एक अनुगूँज हुँ,
तिम्रो छोडेको गन्धको अमिट स्मृति ।
तिमीले बिसाएको गीतको अन्तिम नाद,
अनि ती अदृश्य शब्दहरूको अनन्त अनुग्रह ।

यसरी, म तिम्रै परिभाषामा समाहित एउटा अदृश्य व्याख्या हुँ,
जसको प्रत्येक अक्षर तिम्रो नाममा अर्पित छ ।
मेरो अस्तित्व तिम्रै संसारको परिधिमा टेकेको छ,
र तिम्रो उपस्थितिले मात्र मेरो जीवनको अर्थ दिन्छ ।